Ένα πρωινό του Ιούλη, βρεθήκαμε ευλαβικοί προσκυνητές, στο μοναστήρι των Tαξιαρχών, έξω από τα Νένητα. Είναι γυναικείο μοναστήρι, που στις μέρες μας πλέον φιλοξενεί μόνο 5 καλόγριες. Ο χρόνος και η εγκατάλειψη, έχουν αφήσει εμφανή τα σημάδια τους πάνω στον ναό. Η Μονή Ταξιαρχών είναι ονομαστή για την θαυματουργή εικόνα του Ταξιάρχη, που βρίσκεται στο τέμπλο της.
Καθισμένοι δίπλα στο πηγάδι της αυλής, που κι απ’ αυτό ανάβλυσε νερό, μετά την παρέμβαση του Ταξιάρχη, κάτω από την πυκνή σκιά των δέντρων, ακούμε απ’ τα χείλη του ιερέα την ιστορία της μονής, όπως αυτή διασώθηκε μέσα από τους αιώνες.
“Σύμφωνα με μαρτυρίες, η μονή χτίστηκε το 1305, από την μοναχή Ξένη, η οποία καταγόταν απ’ το Βασιλειώνικο. Στην αρχή η μονή ήταν αφιερωμένη στην Παναγία και είχε 87 καλόγριες.
Το 1306, 
ένας πελλοπονήσιος ιερομόναχος, ο Παρθένιος, ζωγράφισε μια εικόνα του Ταξιάρχη, και όταν την τελείωσε την έριξε στην θάλασσα, και είπε: “Όπου θες να πας”. Η εικόνα πέρασε ολόκληρο το αιγαίο, και κατέληξε σε μια παραλία στα Θυμιανά. Οι ψαράδες που την βρήκαν, την ανέβασαν στην νεοαναγειρόμενη εκκλησία του χωριού, και είπαν να αφιερώσουν τον ναό που έχτιζαν στον Ταξιάρχη. Το βράδυ όμως, ο πρωτομάστορας του ναού, είδε στον ύπνο του έναν νέο, με την μορφή του Ταξιάρχη, ο οποίος του είπε ότι θέλει να πάει στα Νένητα. Εκείνος δεν έδωσε και πολύ σημασία. Το άλλο βράδυ όμως, ξαναείδε το ίδιο όνειρο. Το πρωί το συζήτησε με τους εργάτες του, οι οποίοι τον περιγέλασαν, και του είπαν ότι μόνο οι γυναίκες πιστεύουν στα όνειρα. Την τρίτη βραδιά όμως, είδε τον Άγιο αγριεμένο, να του επαναλαμβάνει την επιθυμία του, και να του λέει, ότι την άλλη μέρα το πρωί, θα του συμβεί κάτι, από το οποίο όμως δεν θα πάθει κακό. Πραγματικά, την άλλη μέρα το πρωί, ο πρωτομάστορας ξεκινώντας την δουλειά του, έπεσε από την σκαλωσιά, χωρίς όμως να πάθει ούτε μια γρατσουνιά. Το γεγονός αυτό έκανε τους πάντες να πεισθούν για την θεία προέλευση του ονείρου του, και να αποφασίσουν να πάνε την ίδια ώρα την θαυματουργή εικόνα στο μοναστήρι των Νενήτων.
Την ίδια βραδιά, που ο πρωτομάστορας έβλεπε το τρίτο όνειρο, η ηγουμένη Ξένη, στο μοναστήρι της παναγιάς στα Νένητα, είδε στον ύπνο της έναν λαμπροντυμένο νέο, να της λέει ότι την επόμενη μέρα θα πάει να μείνει στο σπίτι του, και να βγουν οι καλόγριες να τον προϋπαντήσουν. Πραγματικά την άλλη μέρα το πρωί, η Ξένη με όλες τις καλόγριες της μονής, βγήκαν στον δρόμο, έξω απ τον ναό για να προϋπαντήσουν τον “επισκέπτη”.
Πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά, είδαν από μακριά πλήθος ανθρώπων να πλησιάζει προς το μέρος τους. Ήταν οι Θυμιανούσοι που έφερναν την εικόνα στα Νένητα, κατά την επιταγή του Αγίου. Οι καλόγριες όμως, βλέποντας το πλήθος των ανθρώπων, φοβήθηκαν ότι ήταν πειρατές (την εποχή εκείνοι οι Σαρακηνοί λυμαίνονταν ακόμα τα νησιά), και έτρεξαν να μπουν μέσα στην μονή για να προστατευθούν. Η Ξένη όμως, δεν κουνήθηκε από την θέση της, κι αυτή της η στάση έκανε και τις υπόλοιπες καλόγριες να μείνουν μαζί της. Και πραγματικά μετά από λίγο, διέκριναν μια πομπή με ανθρώπους που στα χέρια τους κρατούσαν μια εικόνα που αστραποβολούσε στο πρωινό φως. Ο Ταξιάρχης είχε φτάσει σπίτι του.
Οι καλόγριες 
έβαλαν την εικόνα στα δεξιά του τέμπλου, δίπλα από την εικόνα του Χριστού, εκεί όπου η εκκλησία μας ορίζει ότι πρέπει να μπαίνει η εικόνα του αγίου στον οποίο είναι αφιερωμένος ο ναός. Την άλλη μέρα όμως βρήκαν την εικόνα ακουμπισμένη στην αριστερή πλευρά μπροστά από την εικόνα της Παναγίας. Την ξαναέβαλαν στην θέση της, αλλά αυτό επαναλήφθηκε άλλες δυο φορές. Την τρίτη μάλιστα φορά, οι καλογριές βρήκαν την εικόνα σφηνωμένη μέσα στο μαρμάρινο σκαλοπάτι του τέμπλου. Κατάλαβαν ότι αυτή ήταν η επιθυμία του Αγίου, κι από τότε η εικόνα βρίσκεται στα αριστερά της Ωραίας Πύλης, εκεί που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται η εικόνα της Παναγίας.
Η περιοχή που είναι χτισμένη η μόνη, είναι μια περιοχή άνυδρη. Οι καλόγριες κουβαλούσαν νερό από μακριά με στάμνες. Έτσι η Ξένη έφερε “πηγαδάρηδες” για να βρουν που έχει νερό, και να σκάψουν πηγάδι. Πραγματικά εκείνοι υπέδειξαν το μέρος που είναι μέχρι και σήμερα το πηγάδι της μονής. Ήρθαν εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν μέρες ολόκληρες, αλλά νερό δεν έβρισκαν. Την τελευταία μέρα, που θα δούλευαν οι εργάτες, η Ξένη ζήτησε να κατεβεί κι εκείνη στο πηγάδι. Πραγματικά την έδεσαν με ένα σκοινί, πήρε μαζί της ένα μικρό σκαλιστήρι και μια εικόνα του Ταξιάρχη και κατέβηκε στον πάτο του πηγαδιού. Χτύπησε τρεις φορές με το σκαλιστήρι της το χώμα λέγοντας “εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”, και με την τρίτη φορά χτύπησε φλέβα νερού το οποίο πλημμύρισε το πηγάδι με τόση ορμή που κινδύνευσε να πνιγεί. Από τότε μέχρι σήμερα το πηγάδι έχει πάντα νερό, ακόμα κι όταν όλα τα άλλα πηγάδια της περιοχής στερεύουν.
Καθημερινά, ακόμα και σήμερα, για 700 χρόνια, κάθε μέρα, στις 2 το μεσημέρι ψάλεται παράκληση, εις ανάμνηση του θαύματος που έδωσε νερό στην μονή.
Κατά τον σεισμό του 1881, η μονή έπαθε μεγάλες καταστροφές και 46 από τις καλόγριες σκοτώθηκαν. Την Κυριακή των Μυροφόρων, γίνεται μεγάλη λιτανεία με περιφορά της εικόνας μέσα στο χωριό. Η εικόνα του ταξιάρχη είναι θαυματουργή, κι αποδεικνύει την δύναμή της μέχρι τις μέρες μας…..”
Ήπιαμε νερό από το πηγάδι της μονής. Είναι γλυφό, αλλά έχει κάτι από την γεύση της ιστορίας και της πίστης.